Մշո բարբառով առակը փոխադրել գրական հայերենով
Ձմռանը գառները մախաղել էին գոմի մեջ։ Դուռը թակեցին։
-Այն ո՞վ է, -ձայն տվեցին գառները։
-Ճամփորդ եմ, հեռու տեղից եմ գալիս, դրսում շատ ցուրտ է, մրսած եմ, ոտքս էլ ցավում է, մանավանդ որ ոտքս հիվանդ է, սառելուց չի շարժվում, դառձել է փայտ։ Ձեր մոր-հոր հոգու համար միքիչ դուռը բացեք, ոտքս տաքացնեմ։
Գառները խորհրդակցեցին։
-Բացենք, թե՞ չբացենք. բացենք,- ասացին,- խեղճ է, թող իր մեկ ոտքը երկարացնի ներս, տաքանա, մեզ ի՞նչ վնաս կլինի։
Դուռը բացվեց, ուղտը ոտքը մցերց ներս։
-Տեսա՞ք, ձագուկնե’ր, ձեզ վնաս եղա՞վ, թողեք մի ոտքս էլ մցնեմ ներս։ Մի ոտքս որ վնաս չտվեց՝ երկուսն էլ չի տա։
-Ճիշտ է ասում,- ասացին,- մեկ ոտքը որ վնաս չտվեց, երկրորդն էլ չի տա։
Եվ դուռը կիսաբաց արեցին, և ուղտը մի որքը և մարմնի մի մասը ներս է մցնում, մեկ էլ տեսան՝ դուռն ու ծխնները վրան կապված՝ ներս խծկվեց, գառների մի մասը ոտքի տակ ճխլվեցին, երբ նա նստեց՝ մի քանիսն էլ տակը մնացին, մյուսները թողին փախան, գոմը մնաց ուղտին։