Ահա կրկին անցնում եմ անտառի միջով: Նոր անծանոթ տեղեր են, բայց թվում՝ է իմ ճանարհները միշտ այս տեղերով է անցել: Շաբաթներ առաջ գարնան շունչն առանք. մի օր տաք քամի փչեց, ձյունը սկսեց հալվել, սակայն սառնամանիքը հակահարձակման դիմեց: Քչքչան, պաղպաջուն առվակները մեկեն սառցե պսպղուն ժապավեններ դարձան, ջրի կաթիլները ցած ընկնելով, ակնթարթորեն սառչելով, ճյուղերից կախված մնացին։ Ձմեռը հետ թողած դիրքերը գրավեց և իր ժամանակավոր հաղթանակն էր տոնում՝ բուք ու բորան, մրրիկ փչելով տափաստանների և անտառների վրա: Մի քանի օր անց՝ գարունը նոր արշավի էր պատրաստվում: Եվ եկավ միանգամից, ինքնավստահ ու հաղթական՝ սառած հողին թարմ բույրեր ու հրապույրներ բերելով:
Հայ-ադրբեջանական 44 օրյա պատերազի ժամանակ, զորահավաք իրականացնելիս Անիի և՛ եղբայրը, և՛ հայրը գտնվում էին ռազմական դաշտում։ Պատերազմի սկզբում որդու և հոր մասին ոչ մի լուր չկար։ Պատերազմի 13-րդ օրը հայրը կապի դուրս եկավ, իսկ որդու ձայնը մինչ պատերազմի ավարտը ոչ ոք չլսեց։ Ավարտվեց պատերազմը, որդուց դեռ լուր չկար։ Նոյեմբերի 28-ին, պատերազմից օրեր անց Անիի ծննդյան օրն էր։ Ընտանիքի անդամները առանց տրամադրության, արդեն հույսը կորցրած, նստած էին՝ 2 ամսվա մեջ 20 տարով ծերացած։ Անին՝ եղբոր նկարը գրկած արցունքն աչքերին, նտած էր, հիշում էր, թե ինչպես էր եղբայրը խոսք տվել, որ երբ բանակից վերադառա, մեծ ու ուրախ ծնունդ են նշելու։ Անին արդեն քնել էր՝ հոգնած ու կարմիր աչքերով, երբ հանկարծ զգաց, որ ինչ-որ մեկը գրկում էր նրան, մայրն էլ կողքից երջանկության արցունքներ էր թախում։ Սկբում նա չէր հասկանում՝ ինչ է կատարվում, բայց երբ ուշքի եկավ, տեսավ եղբորը կողքին նստած, վնասված ձեռքով։
Նրա սիրտը սկսեց այնպիսի անձկությամբ ծփալ, որ աչքերում ուրախության արցունքներ ցոլացին։
Մայրուղուց դեպի աջ թեքվելով՝ կարող ես վերևից յոթ կիլոմետր գնալ, ու քո առաջ անակնկալ կերպով կբացվի բնության այդ հրաշալիքը՝ Պարզ լիճը:
Աննման է նրա դիրքը, կտրում ես անտառը, ուր քեզ ուղեկցում են տեսակ-տեսակ ծառեր, բարձրանում ես վեր, հետո հարթավայրով մի փոքր գնում, ապա իջնում ցած, ու երևում է լճի ողորկ, հայելանման կապույտը:
Նա այնպես մեղմաշրշյուն է ծփում, ասես անհոգ գեղեցկուհի է երգում անտառի մեջ մոլորված զբոսնելիս:
Եվ ինքն էլ, հիրավի, անտառում մոլորված մի գեղեցկուհի է:
Մայրուղուց դեպի աջ թեքվելով՝ կարող ես վերևից յոթ կիլոմետր գնալ, ու քո առաջ անակնկալ կերպով կբացվի բնության այդ հրաշալիքը՝ Պարզ լիճը:
Աննման է նրա դիրքը, կտրում ես անտառը, ուր քեզ ուղեկցում են տեսակ-տեսակ ծառեր, բարձրանում ես վեր, հետո հարթավայրով մի փոքր գնում, ապա իջնում ցած, ու երևում է լճի ողորկ, հայելանման կապույտը:
Նա այնպես մեղմաշրշյուն է ծփում, ասես անհոգ գեղեցկուհի է երգում անտառի մեջ մոլորված զբոսնելիս:
Եվ ինքն էլ, հիրավի, անտառում մոլորված մի գեղեցկուհի է:
Չինական դիցաբանությունը մշակութային պատմության, ժողովրդական հեքիաթների և կրոնական ավանդույթ, որը փոխանցվել է ավելի քան չորս հազար տարի: Այս պատմությունները կպատմվեն կամ բանավոր կամ գրավոր: Չինական դիցաբանության առանձնահատկությունները լեգենդներ և առասպելներ ստեղծման, չինական մշակույթի հիմնադրումը և չինական պետությունը։ Ավելին, այն հաճախ մարդկանց տեղեկացնում է բարոյական հարցերի, նրանց մշակույթի և արժեքների մասին:
Չինական դիցաբանության պատմություն
Ենթադրվում է, որ չինական առասպելները ծագել են մ.թ.ա. 12-րդ դարում: Առասպելն ու իրականությունը երկուսն էլ միահյուսվել են Չինաստանի պատմության ընթացքում: Այդ պատճառով պատմական դեմքերը պաշտվել են որպես աստվածներ, իսկ հնագույն առասպելները՝ որպես պատմական ճշմարտություններ: Ավելին, այս առասպելները ձևավորվել են երեք մեծ կրոնական ավանդույթներով. Նրանք հայտնի են որպես կոնֆուցիականություն, դաոսիզմ և Բուդդիզմ. Այս մշակույթներից առաջացան առասպելներ ամենակարող աստվածների, հոգիների և այլ աստվածությունների մասին: Չինական դիցաբանությունը, փաստորեն, պարունակում է ավելի քան 200 Աստված:
Պանգուն բարձրացնում է երկինքները
Պանգուն բաժանում է երկինքն ու երկիրը։
Այն բանից հետո, երբ Յինի և Յանի ուժերը միավորվեցին, Պանգուն հայտնվեց ձվի թակարդում: Նա վերցրեց իր մեծ կացինը և օգտագործեց պատյանը ճեղքելու համար։ Ընթացքում նա կտրում է Յինն ու Յանը մեջտեղից՝ բաժանելով նրանց։ Աստղերն ու մոլորակները պայթում են ձվից։ Յինն ու Յանը բաժանվեցին, Յինը ձևավորեց երկիրը, իսկ Յանը ձևավորեց երկինքները վերևում:
Պանգուն իր կյանքը նվիրեց Յինին և Յանգին իրարից բաժանելուն, որպեսզի նա չխրվի երկրի և երկնքի միջև: Նա օգտագործեց իր ձեռքերը երկինքները վեր պահելու համար: Ամեն օր նրա ոտքերը երեք ոտնաչափ բարձրանում էին, և երկիրը տասը ոտնաչափ հաստանում: Դա շարունակվեց 18,000 տարվա ընթացքում մինչև նրա մահը։ Երբ նա անցավ, նրա չորս վերջույթները դարձան այն սյուները, որոնք հեռու են պահում երկիրն ու երկինքը, ինչպես այսօր է:
Պանգուի մարմինը դառնում է Երկիր
Երրորդ ամենատարածված առասպելում Պանգուն այնքան ուժասպառ էր եղել ձվից դուրս գալուց, որ քնել էր և մահացել քնած ժամանակ:
Երբ նրա մարմինը քայքայվեց, այն կտրուկ փոխվեց: Նրա վերջին շունչը բարձրացավ ու դարձավ ամպեր։ Շուտով նրա ձախ աչքը վեր թռավ և դարձավ արև, իսկ աջ աչքը դարձավ լուսին: Նրա մարմնի միսը հալվեց նրա ոսկորներից և դարձավ հարուստ հող: Նրա ողնաշարը վերածվեց մեծ լեռնաշղթայի։ Պանգուի զարկերակները դարձան կիրճեր և ձորեր, մինչդեռ նրա արյունը կդառնար ջուրը, որը լցվեց դրանք: Մազերն ընկան նրա գլխից և սահեցին՝ դառնալով աստղեր։ Նրա ատամներն ու ոսկորները վերածվել են մետաղի ու քարի։ Պանգուի վերջույթները դարձան այն սյուները, որոնք բաժանում էին երկինքն ու երկիրը։
Ազդեցությունը փոփ մշակույթի վրա
Պանգուն այնքան հայտնի չէ, որքան մյուս աստվածները՝ երեխաների բացակայության պատճառով: Ի վերջո, նախնիների պաշտամունքը չինական մշակույթի կարևոր կողմն է, և Պանգուն ժառանգներ չունի: Այնուամենայնիվ, նա դեռևս սիրելի աստվածություն է, որը դիտվում է որպես բարեգործ և անմեղ: Չինացիները նույնիսկ փառատոն են անցկացնում նրան տոնելու համար ամեն տարի Գուանդուն նահանգի Պանգու թագավորի տաճարում:
Ես Միլենան եմ, արդեն 2-րդ տարին է, ինչ ՄՍԿՀ-ի ուսանող եմ: Սովորում եմ երկրորդ կուրսում՝ համակարգչային գեղարվեստական նախագծում (կարճ՝ վեբ դիզայն) բաժնում: Մասնագիտություն ու քոլեջ ընտրելու հարցում շատ եմ մտածել, ի վերջո կարողացել եմ համատեղել նախասիրություններս և ցանկություններս մի մասնագիտության մեջ, բայց ապագայի համար չեմ բավարարվում կոնկրետ մեկ մասնագիտությամբ:
Մի քիչ պատմեմ քոլեջում անցկացվող օրերի և դասերի մասին: Դասերի մեծ մասը մասնագիտական են: Հետաքրքիր են անցնում ծրագրավորման դասերը, ամռան ընթացքում ցանկություն ունեմ խորացնելու այն առանձին դասընթացների միջոցով: Մասնագիտական առարկաների շրջանակում նկարներ մշակելուց, նորերը ստեղծելուց կամ դրանց գրաֆիկական տեսակները հավաքելուց բացի՝ նաև ճարտարապետական շինությունների վրա եմ աշխատել(աշխատանքներին կարող եք ծանոթանալ այստեղ): Ինչպես արդեն նշեցի, մեկ մասնագիտությամբ չեմ բավարարվելու: Նպատակ ունեմ քոլեջն ավարտելուց հետո ուսումս շարունակել ճարտարագիտական համալսարանում՝ որպես ապագա ճարտարապետ:
Օձ շատ կա այս ձորերը, մանավանդ՝ ցերեկի ժամերուն։ Երբ արևը կհրդեհե այս երկաթագույն ժայռերը, սեփսև քռաները, սպիտակ ավազները, իրենց բուներեն դուրս կսողան։ Կգրգռվին, վրադ նետվելու պատրաստ։ Բնությունը իր բոլոր գույները թափեր է անոնց վրա։ Դեղին օձեր կան, քրքրումի գույնովը։ Սեփսևեր կան, եռացող կուպրի գույնովը։ Ոսկիի, շողակնի պես վառողները կան՝ կարմիր բիծերով։ Խայտաբղետները կան՝ կանաչ ու կապույտ օղակներովը, երկճյուղ բերաններով, դժնե աչքերով, որոնք քեզի կնային, սուր ատամնաշարով, ասեղի պես վերջավորող լեզուներով։ Լեղապատառ կըլլաս, երբ հանկարծ կհայտնվին թուփի մը տակեն, քարերուն արանքեն։ Կամ երբ մինչև ծունկերդ կմերկանաս, գետեն կանցնիս։ Եղեգնուտներուն մեջեն ջուրը կցատկեն քեզ հետ միասին։ Պարծենկոտներուն մի հավատաք, որոնք «մենք չենք վախնար» կըսեն։ Կստեն։ Աստիճան մը պաղարյունդ կպահես, կհավասարակշռես ինքզինքդ, երբ կանխավ կնշմարես, կպատրաստվիս։ Բոլո՛ր ոտնավորները կսոսկան անոնցմե։ Ես կտեսնեի, թե ինչպես էշ մը, ջորի մը, ձի մը ահազանգի կմատնվի, երբ գլուխը տոպրակը իր կերը կուտե, կամ կարածի, ու օձ մը կտեսնե: Եզերը, կովերը կցնցվեին, կֆշային, ետ կքաշվեին՝ ճամբա տանելու, որ երթա։ Այծերու, մաքիներու ամբողջ հոտը կփախեր ահաբեկ՝ դաշտին կամ ձորին հեռավորությունները։ Ոզնին ու կրիան չէին ազդվեր։ Չէին փախեր։ Ապահով էին։ Ոզնին իր փուշերը կցցեր։ Կրիան իր ոսկորե պատյանը կքաշվեր։ Օձը ի՞նչ կրնար ընել։
Այս ձորերում օձ շատ կա, մանավանդ ցերեկվա ժամերին: Երբ արևը հրդեհում է այս երկաթագույն ժայռերը, սեփ-սև քարքարոտ տեղերը, սպիտակ ավազները, իրենց բներից դուրս են սողում: Գրգռվում են, պատրաստ են վրադ նետվելու: Բնությունը իր բոլոր գույները թափել է դրանց վրա: Դեղին օձեր կան, քրքրումի գույնով։
Жил на свете счастливый человек. И я узнал секрет его счастья. Он не беспокоился о том, как поджарить добычу, а умел любить зверей, которые падали в его корзины с деревьев.
Два путника устроились на ночь в убогой гостинице. Один из них постоянно ворчал и ругал свою комнату. Другой путник, который тщательно расчистил комнату от мусора, обрёл большое удовольствие от своего труда. Одно и то же место сделало одного человека очень несчастным, а другого — невероятно радостным.
Есть ли в жизни большее удовольствие, нежели созидательный труд, исполненный любви? Нет. Есть ли более захватывающее удовольствие, нежели служение другим людям? Нет. Если вы ищете постоянное удовольствие, тогда наберитесь смелости оставить своим потомкам гостиницу земного существования более чистой и красивой. И вы обязательно обретёте счастье в красоте.
