2022 թվականի առաջին ճամփորդությունն էր՝ ձմեռային մարզական ստուգատեսը, որը տեղի ունեցավ Սևաբերդում։ Նշեմ որ Սևաբերդը գտնվում է Կոտայքի մարզում։ Ինչ խոսք, չքնաղ տեղ էր, լիովին պատված ճերմակ ձյունով։ Շա՜տ հավես էր, ահագին սահեցինք, դե ձնագնդի խաղալն էլ անպակաս էր, չէինք հոգնում, ուզում էինք անվերջ խաղալ, բայց դե ափսոս շուտ վերադառձանք։ Կարևորը շատ լավ ժամանակ անցկացրինք, տարվա լավ ու սիրուն սկիզբ էր։
I don’t know what will be in 10 years, but i see myself as an accountand I will have my family, when i get a job, with good salary, my own car, home and find a lovely man. I’m planning to have my own business and i think it will be beauty salon or cloth shop.
Մշո բարբառով առակը փոխադրել գրական հայերենով
Ձմռանը գառները մախաղել էին գոմի մեջ։ Դուռը թակեցին։
-Այն ո՞վ է, -ձայն տվեցին գառները։
-Ճամփորդ եմ, հեռու տեղից եմ գալիս, դրսում շատ ցուրտ է, մրսած եմ, ոտքս էլ ցավում է, մանավանդ որ ոտքս հիվանդ է, սառելուց չի շարժվում, դառձել է փայտ։ Ձեր մոր-հոր հոգու համար միքիչ դուռը բացեք, ոտքս տաքացնեմ։
Գառները խորհրդակցեցին։
-Բացենք, թե՞ չբացենք. բացենք,- ասացին,- խեղճ է, թող իր մեկ ոտքը երկարացնի ներս, տաքանա, մեզ ի՞նչ վնաս կլինի։
Դուռը բացվեց, ուղտը ոտքը մցերց ներս։
-Տեսա՞ք, ձագուկնե’ր, ձեզ վնաս եղա՞վ, թողեք մի ոտքս էլ մցնեմ ներս։ Մի ոտքս որ վնաս չտվեց՝ երկուսն էլ չի տա։
-Ճիշտ է ասում,- ասացին,- մեկ ոտքը որ վնաս չտվեց, երկրորդն էլ չի տա։
Եվ դուռը կիսաբաց արեցին, և ուղտը մի որքը և մարմնի մի մասը ներս է մցնում, մեկ էլ տեսան՝ դուռն ու ծխնները վրան կապված՝ ներս խծկվեց, գառների մի մասը ոտքի տակ ճխլվեցին, երբ նա նստեց՝ մի քանիսն էլ տակը մնացին, մյուսները թողին փախան, գոմը մնաց ուղտին։
Դեկտեմբերի 24-26-ին քոլեջում տեղի ունեցան վերջին ճամփորդությունները՝ Արատես կամ Գյումրի ուղղություններով:
Դե շատ էի ուզում գնալ Արատես և չեմ փոշմանում որ գնացել եմ.
Դրսում ամեն ինչ սպիտակ էր. ամբողջ հատակը ծածկված էր ճեփ-ճերմակ ձյունով. Այնքա՜ն հավես անցավ, հետաքրքիր, դե թմի մասին էլ չխոսեմ, իմ ամենասիրելի ուսուցիչներն էին եկել, հնարավորություն ունեցա նրանց ՙՙես՚՚-ը ճանաչել, իզուր չէր, որ շատ էի սիրում նրանց, ձեռք բերեցի էլի նոր ընկերներ, չհաշված որ քիչ էինք. Ամեն ինչ իդեալական էր, կարծես ձմեռային հեքիաթում լինեի.
Երեկոյան հավաքվում էինք, խաղեր խաղում, հավես ժամանակ էինք անցկացնում, ուշ էինք քնում, մինչ քնելը տարբեր խենթություններ էինք անում, դե շատ չմանրանամ, թե չէ մի քանի օր կգրեմ. Լիքը հրաշալի ու չմորացվող հիշողություններ ունեցա, նախավերջին օրն էլ զարդարեցինք տարացքը, Ամանօրյա շունչ պարգրեցինք և սկսեցինք պատրաստվել տուն վերադառնալուն.
Անկեղծ ասած չէի ցանկանում վերադառնալ տուն, ախր շա՜տ հավես էր է, մի ամբողջ կյանք կցանկանայի անցկացնել այստեղ, հենց այս հրաշալի թմի հետ.